Onder de kerktoren

Mijn grootvader was een christelijk man. Dat is weliswaar niet het adjectief dat hem het best beschrijft -mijn grootvader langs moeders zijde was vooral een zeer geestige man en een grote organisator op sociaal en cultureel vlak- maar dat christelijke was wel iets.

Elke zondagochtend ging hij naar de mis. En indien hij op zondagochtend niet kon gaan, dan ging hij zeker naar de misviering in de kerk op zaterdagavond. Zo ging dat.

En tijdens de week ging hij vaak naar verschillende begrafenissen van mensen die hij had gekend. Dat was normaal.

Meer zelfs, zo lang hij goed met de auto kon rijden ging hij bijna elke week naar de mis in een andere kerk in een andere gemeente, meestal ergens in West-Vlaanderen. En dus kende hij alle kerken van alle parochies in de provincie. Van binnen en van buiten. Van Sint-Jan-ter-Biezen tot Ver-Assebroek.

Naar de mis gaan was altijd een beetje reizen. Toen ik jaren met hem meeging naar de wielerkoersen in Vlaanderen wees hij vaak door het autoraam tot welk dorp die kerktoren in de verte behoorde. Een GPS bestond nog niet en was ook niet nodig. In zijn hoofd zat een atlas verborgen en die ging nooit stuk.

En nu is hij zelf vertrokken voor zijn laatste reis. Maar in wat voor tijden hebben we hem moeten laten gaan. 

Hij was fier op zijn grote familie en als dorpsfiguur had hij de wereld naar het dorp gebracht en het dorp naar de wereld. 

Indien hij ooit zou komen te gaan dan was een uitvaart in een bomvolle kerk een evidentie. 

Symbolisch genoeg werd in zijn laatste jaar het dorp terug de wereld.

Tegelijkertijd werden alle evidenties het voorbije jaar overhoop gegooid.

Nu mogen amper vijftien personen bij een uitvaart aanwezig zijn. 17 kleinkinderen en 20 achterkleinkinderen: onmogelijk dat die aanwezig zijn volgens de coronaregels. Een probleem als over de decennia een grote familie werd uitgebouwd. Vrienden konden al helemaal niet aanwezig zijn.

Maximaal 15 man in een kerk. Maakt niet uit als die kerk zo groot is als een voetbalveld of je er een Boeing in kan landen. 

Twee straten verderop kunnen in de supermarkt wel een lange rij personen aan de kassa in elkaars nek hijgen. Of onderweg zat ik in vermufte treinwagons met tientallen mensen. Ik had een papiertje mee dat ik negatief was getest op covid-19 én pal eronder stond 'negatif pour la grippe'. Ik was opgelucht dat ik de griep niet had. Die is soms vervelend.

Ik zag mensen rechtstaand opeen gepropt in trams. En een zotte toeloop van mensenmassa's in steden.

Maar in een kerk stilletjes zitten huilen met een pilaar als asocial distancing, dat kan er niet van af ? Luchtcirculatie die 10-15 meter omhoog kan rollen tot in de nok van het kerkdak. 

Dit thema komt gewoon niet voor in het actuele debat. Iedereen aanvaardt dit stilletjes. Of ergert zich stilletjes. De hoofdbezigheid is tegenwoordig letterlijk: wanneer kunnen we terug naar de kapper? 

Verbijsterend. Ik sta echt paf.

Duizenden jaren aan uitvaartrituelen. Zelfs daar wordt gewoon met de botte bijl in gehakt.

Ik kan er nog altijd met mijn verstand niet bij. En met het gevoel al zeker niet.

Naar logica moet je in de coronaregels al lang niet meer zoeken. Dat is een open deur instampen.

Het is voor de goede zaak, zogezegd. En als het dat niet is, maken ze ons iets anders wijs.

Maar waar een wil is, is een weg. En dus hebben we hem dat laatste eresaluut proberen geven dat hij toch verdiende. En stond ik potverdrie toch even in die kerk toen mijn grootvader voor de laatste maal voorbij kwam.

Rust in vrede, lieve pépé. Dat is het cliché.

Maar we weten heel goed dat je de voorbije jaren al meer hebt moeten stilzitten dan naar je zin was. Waar je mag zijn of naartoe gaat, van zodra je de kans ziet zul je wel iets terug beginnen organiseren. Laat het ons weten.

Dit is dan ook geen vaarwel, enkel tot weerziens!